Training opera

Έκκληση ενός πατέρα

Είμαι πατέρας 3 αγοριών. Ο μικρός μου γυιός, σήμερα 26, είναι στα ναρκωτικά, στην ηρωίνη, από τα 16, από το σχολείο. Κατ' ευθεία στην ηρωίνη, τίποτα άλλο.

Είμαστε μιά διαλυμένη οικογένεια, όπου ο πόνος είναι παντού και πάντα, 24 ώρες την ημέρα.Η γυναίκα μου, σε βαριά κατάθλιψη, με χάπια, σχεδόν σε καταστολή. Ο μεγάλος μου γυιός φευγάτος, δική του οικογένεια, δικό του σπίτι, μακρυά από εμάς, μακρυά απ' τον πόνο. Θέλει να βοηθήσει, μα δεν μπορεί. Θέλει να μας βλέπει, μα δεν μπορεί. Οποτε έρχεται στο σπίτι, κοιτάζει τη μάνα του, βάζει τα κλάμματα και φεύγει.

Μόνος εγώ, με την βαρειά υποχρέωση να ζήσω. Να αντέξω, γιά φροντίσω όσο μπορώ, τη γυναίκα μου, να υποστηρίξω το γυιό μου. Δεν ξέρω πιά λέξη περιγράφει την καθημερινή προσπάθεια, την γύρα στις γειτονιές ψάχνοντας τα παγκάκια, τις σκοτεινές γωνιές, τα γνωστά στέκια, με μία μονο ελπίδα: "Ας είναι, θεέ μου ζωντανός, τίποτα άλλο".

Τρεις φορές σε κώμα, τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εγώ και το ασθενοφόρο, ούτε ο αδερφός του εκεί, δεν άντεχει, δεν φταίει.

Η ζωή -ας την πούμε ζωή- στο σπίτι, διαρκής προφύλαξη, μην κλέψει, μην πουλήσει πράγματα, μην βρεί λεφτά, για τη δόση. Σκοπός της ζωής του είναι μόνο η δόση. Τίποτα άλλο, και με όποιο μέσο. Αγωνία μην τον πιάσουν να εμπορεύεται: 20 χρόνια καταδίκη, φίλος του στο δράμα. Το τεράστιο δίλημμα γιά μένα: Οχι λεφτά, λένε οι γιατροί. Και τι? Αν μείνει χωρίς λεφτά, δεν θα κλέψει, δεν θα εμπορευτεί?

4 προγράμμματα απεξάρτησης, κάποια τα άφησε στη μέση, κάποια τα τέλειωσε. Ενθουσιασμός, νομίζαμε ότι τα κατάφερε, και σε λίγες μέρες τα ίδια, πάλι πίσω, πάντα από τον ουρανό στα τάρταρα, πάλι στη χρήση.

Εχω κοιτάξει γκρεμούς, έχω βγεί στις άκρες μπαλκονιών πολλές φορές, για δώσω τέλος, γιά να ησυχάσω.Δεν τα κατάφερα, δεν είχα το δικάιωμα να το κάνω. Τι θα άφηνα πίσω? Ποιος θα μάζευε τα απομεινάρια της γυναίκας μου και του γυιού μου. Πως να ξεχάσω την παράκληση της γυναίκας μου, 'το μόνο που σου ζητάω είναι να φύγεις μετά από μένα'. Ειμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν το δικαίωμα, την πολυτέλεια να πεθάνουν, να ησυχάσουν.
Γραφω σε σας ζητώντας βοήθεια. Δεν ξέρω από ιντερνετ, παρακάλεσα φίλο να το κάνει.

Πριν από λίγες μέρες η Καθημερινή, την Κυριακή η Χώρα, ασχολούνται με το πρόβλημα των ναρκωτικών, και τη μόνη ελπίδα μας πιά, την απελευθέρωση της Μεθαδόνης.

Ενώστε τη φωνή σας γιά την απελευθέρωση της διάθεσής της, από Νοσοκομεία, γιατρούς, από οτιδήποτε. Αρκεί να καταργηθούν οι λίστες της ντροπής. Βοηθείστε τα παιδιά μας να ζήσουν σαν άνθρωποι. Βοηθείστε οικογένειες να ξαναβρεθούν, τα παιδιά να μπορούν να βλεπουν πατεράδες χωρίς να ντρέπονται.

Αντιγράψτε αυτό το γράμμα, αν νομίζετε ότι θα βοηθήσει η φωνή ενός απελπισμένου πατέρα, αλλάξτε το, γράψτε κάτι δικό σας, στειλετέ το σε άλλους, κάντε κάτι.
Εσάς μπορεί να σας ακούσουν, εμάς δεν μας ακούει πιά κανείς. Ουτε κόμματα, ούτε κυβέρνηση.

Βοηθείστε μας

Ενας Πατέρας

ΑΛΛΑΖΩ.....

Έαν υπήρχε ένας γρήγορος τρόπος για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πιστεύω πως θα ήταν να μας βάζανε να διαβάσουμε όλοι αυτό το βιβλίο έστω και με το ζόρι. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην αφυπνίσει έστω και ένα νανο-γραμμάριο φιλότιμου που μπορεί να κρύβουμε μέσα μας, και να μας δείξει τη ζωή από μια άλλη οπτική γωνία, που λυτρώνει και απαλύνει τον πόνο... Σας παρακαλώ διαβάστε το!

Η υπόθεση:

<<Υπάρχουν πράγματα για τα οποία δε μιλάμε εύκολα.

Υπάρχουν φορές που επιλέγουμε να πιστέψουμε σε κάτι που φαίνεται εντελώς παράλογο.

Υπάρχουν στιγμές που τις ζούμε μία φορά στη ζωή μας.

Ένα μικρό κορίτσι πέφτει θύμα απαγωγής κατά τη διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής στο Όρεγκον. Σε μια εγκαταλλειμένη καλύβα η αστυνομία ανακαλύπτει σκισμένο και ματωμένο το φόρεμα που φορούσε η μικρή την ημέρα της εξαφάνισης της. Η ίδια δε βρέθηκε ποτέ.

Τέσσερα χρόνια αργότερα ο πατέρας της λαμβάνει ένα μυστηριώδες σημείωμα με το οποίο του ζητούν να επιστρέψει στην καλύβα. Βυθισμένος στην πιο μεγάλη θλίψη, αποφασίζει να πάει.

Αντιμέτωπος με τον πιο σκοτεινό εφιάλτη του.
Στην καλύβα θα συναντήσει κάποιον, που, εάν υπάρχει Θεός, θα μπορούσε να είναι η εικόνα Του. Μέσα από τις συζητήσεις τους, ο συντετριμμένος Πατέρας θα πάρει ένα διαφορετικό μάθημα αγάπης. Θα μάθει να συμφιλιώνεται με τον πόνο και την απώλεια, να αναζητά το βαθύτερο νοημά της. Θα ανακαλύψει τη δύναμη που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του, το μυστικό της αληθινής ευτυχίας. Θα ζήσει κάτι που θα δοκιμάσει τα όρια της πίστης του και που θ'αλλάξει για πάντα τον κόσμο του...>>

.....Παραμύθι, να αρχινήσει...

Ζύγιασε το πετραλέμονο στην παλάμη του. Υπολόγισε και τις πιθανότητες. Δεν του απέμενε και πολύς χρόνος, κι αυτός που έμενε περνούσε πολύ γρήγορα... Με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό, ψιθύρησε μια προσευχή τόσο παλιά όσο κι ο κόσμος. Θέλησε να τη δεί για τελευταία φορά, η πύλη του Φρύονος όμως δεν εμφανιζόταν σε όποιον δεν είχε χριστεί μύστης από τη Βλικία, τη παρθένα θεά των νερών. Κι όσο αυτός, ο Κριπίων, ο φυγάς από τη Δαμασκό, απαρνιόταν την πίστη του, αυτή που είχε κληρονομήσει από τη μάνα και τον πατέρα του, δεν μπορούσε και να εντοπίσει την πύλη. Αυτή την παλιά ρημαδιασμένη είσοδο που θα του έδινε τις απαντήσεις σε όλα αυτά που τον βασάνιζαν και τον είχανε φέρει απόψε εδώ.

Γιατί να χειμωνιάζει...

Και γιατί παρακαλώ; Εν όψει εκλογών ακόμη κι ο καιρός είναι αναποφάσιστος. Μια ζέστη και μία κρύο. Εγώ ψηφίζω καλοκαίρι...

ΕΜΠΡΟΣ? ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ?

Άραγε....υπάρχει κανείς εκεί έξω;